MinWon, Meanie เมียขัดดอก ❦ บทที่3 - NC
MinWon - เมียขัดดอก NC
*****
หมอนสีขาวนุ่มฟูถูกนำไปวางไว้ที่หัวที่นอนจุดเดิมที่มันเคยวางอยุ่ก่อนที่มือบางจะรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมตัวแล้วเริ่มขดตัวเป้นก้อนกลมๆทั้งๆที่ร่างกายยังรู้สึกขัดๆอยู่ก็ตาม
เสียงประตูห้องปิดลงพร้อมกับเสียงสลักกลอนขึ้นตามมาทีหลัง ร่างบางเริ่มหอบหายใจหนักพลางใช้มือและเท้าจิกผ้าห่มให้ติดกับพื้นเตียงด้วยแรงที่ทากที่สุดท่าที่มีด้วยเพราะเกรงกลัวว่าเขาจะถูกทำร้ายอีก
ร่างสูงหัวเราะชอบใจกับเด็กน้อยที่มีทีท่าตื่นกลัวเขาเอาเสียมามายทั้งๆที่เขาไม่ได้หมายจะเข้ามาทำร้ายอะไรเลย เขาเพียงแค่จะเข้ามาหาอะไรหนุนนอนเพราะหญิงสาวที่้ขาเรียกตัวมาก็ถูกผู้เป็นแม่ไล่ตะเพิดกลับไปเสียจนหมด อันจะเหลือก็แต่เด็กน้อยนามว่าวอนอูนี่แหละที่พอจะเป็นหมอนข้างให้เขาหนุนนอนได้
ร่างของชายหนุ่มผู้อ่อนโยนขี้อ้อนชอบวอแวของมินกยูที่ใช่ว่าจะออกมาให้เห็นได้ง่ายๆถ้าหากเขาไม่เมา ใช่แล้วตอนนี้มินกยูกำลังเมากับเหล้าที่พึ่งกระดกลงคอไปหลายขวดนับไม่ถ้วนยาวมาตั้งแต่ผิดใจกับผู้เป็นแม่เมื่อช่วงเย็นวานจนกระทั่งถึงตอนนี้ เรียกได้ว่าขอไม่นับจำนวนจะเป็นการดีกว่า
"ขอกอดหน่อย.." มินกยูทำเสียงออดอ้อนก่อนจะออกแรกกระชากผ้าห่มออกก่อนจะกระโจนลงนอนบนเตียงหลังใหญ่แล้วใช้แขนคว้าร่างบางเข้ามากอดอย่างเต็มแรงโดยไม่สนใจว่าอีกคนร่างกายจะยังเจ็บอยู่หรือเปล่า
ร่างบางทำได้แต่นอนอยู่นิ่งให้อีกคนกอดอยู่แบบนั้นโดยไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว แถมเมื่อเวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่กลิ่นเหล้าก็โชยออกมาจากลมหายใจของร่างสูงจนคนได้กลิ่นแทบจะอ้วกออกมาเพราะเจ้าตัวดันเป็นพวกไม่ถูกกับของพวกนี้
"ขอโทษนะที่ทำรุนแรงกับนาย ที่ฉันทำไปก็แค่เพื่อระบายอารมณ์ก็เท่านั้น แม่ของฉันเปลี่ยนไปหลังจากที่เมียน้อยของพ่อตายไปแล้วพอหลังจากที่พ่อตาย แม่ของฉันก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ฉันอยากระบาย ฉันเหงา"
"แล้วทำไมถึงเลือกที่จะมาระบายด้วยวิธีนี้ วิธีอื่นก็มีเยอะแยะนี่ฮะ" เมื่อได้ยินเหตุผลที่แลดูจะเอาแต่ใจของมินกยูมันก้ทำให้วอนอูรู้สึกไม่พอใจ จากที่คิดว่าตนเองเป็นของเล่นอยู่แล้วก็แทบจะทำตนเป็นสิ่งของที่ไม่มีชีวิตจิตใจ "มันไม่ได้มีแค่วิธีเดียวซักหน่อย"
"เงียบ..จะนอน"
มือหนาเอื้อมไปปิดปากอีกคนที่กำลังบ่นเขาอยู่เพื่อหวังจะให้เงียบ แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นผลเมื่อร่างบางกลับแกะมือของเขาออกแล้วเริ่มบ่นเขาเหมือนกำลังไม่พอใจ ร่างสูงนั้นไม่ชอบใจเลยที่ร่างบางไม่ฟังเขา ไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจ มันช่างน่าโมโห
"อ้ะจะทำอะไรฮะ อย่านะผมเจ็บอยู่นะฮะ" ร่างบางร้องท้วงอย่างกระวนกระวายเมื่อจู่ๆเสื้อผ้าที่ตนใส่อยู่ก็ถูกกระชากจนขาดติดมือของร่างสูงไป
ร่างสูงกระโจนขึ้นคร่อมบนร่างบอบบางอย่างฉับไวก่อนที่จะเริ่มซุกไซร้ใบหน้าเข้ากับลำคอขาวที่มีร่องรอยตำหนิมากมายที่เขาสรรสร้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
ฟันคบขบกัดฝากฝังรอยเขี้ยวไว้บนลาดไหล่จนกระทั่งจนใต้ร่างต้องกรีดร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด หยาดน้ำอุ่นใสไหลเปรอะเปื้อนแก้มเนียนพลางส่งเสียงสะอื้นออกมาเป็นละลอกคลอไปกับเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อฟันคบกัดลงบนผิวกาย เส้นผมถูกกระชากดึงจากด้านหลังให้มันแนบลลงกับหมอนเพื่อให้ใบหน้าตั้งตรงรับการจูบอันรุนแรงของปากหยักที่บดขยี้ปากกระจับบางอย่างไม่ลดละ
กลิ่นเลือดฝาดคลุ้งไปทั่วโพลงปากเล็กก่อนที่มันจะหายไปจากกการกวาดต้อนของลิ้นที่ชำนาญของอีกคน วอนอูพยายามเม้มปากไว้แน่นเมื่อร่างสูงผละออกมาเพราะหวังจะไม่ถูกลุกล้ำอีก แต่เขาก็ต้องคิดผิดเมื่อมือหนาบีบคางด้วยความรุนแรงจนต้องอ้าปากออกในที่สุด
"จำไว้ อย่ามาบ่นอย่ามาขึ้นเสียง นายมันเป็นแค่ของเล่นของฉัน นายไม่มีสิทธิ"
"ผมขอโทษ เจ้านายอย่า อ อ้ะ"
"มันสายไปแล้ววอนอู นายทำให้ฉันโมโห"
"โอ๊ย!! ผมเจ็บ.."
ดูเหมือนว่ามาดหนุ่มขี้อ้อนยามเมานั้นวอนอูจะไม่มีวาสนาได้เห็นเอาเสียแล้ว ไม่ว่าจะอริยาบทไหนสถานการณ์ใดเขาก็เจอแต่มินกยูที่ใช้แต่กำลัง
"เจ้านาย อย่า.."
เสียงสั่นเครือเมื่อรู้ว่าตนกำลังจะถูกกระทำเช่นไร มือเรียวพยายามปัดป่ายมืออีกคนที่กำลังเล่นซุกซนอยู่บนร่างกายอย่างเอาแต่ใจ กางเกงและชั้นในที่เป็นสิ่งเดียวที่ปกปิดร่างกายจากการเปลือยเปล่าถูกดึงออกไปอย่างรวดเร็วในชั่วพริบตาก่อนที่ขาเรียวจะหุบเข้าแน่นแต่ก็ไม่วายถูกจับแยกกว้างออกโดยคนที่มีแรงเยอะกว่า
"อย่าเลยนะฮะ ให้ผมหายก่อนแล้วเจ้านายจะทำอะไรผมก็ได้ ฮึก! นะฮะ" มันคงจะไร้ซึ่งความหวังของเด็กน้อยที่จะได้ออกไปจากที่นี่ แต่อย่างน้อยก็ขอให้ความเจ็บปวดพวกนี้หายไปก่อนจะไม่ดีกว่างั้นหรือหากต้องมาถูกกระทำชำเราในยามนี้
ทั้งๆที่มันยังไม่หายดีแท้ๆ
"ไม่! นายไม่มีสิทธิ์ต่อรอง" ร่างสูงตอกย้ำให้รู้สึกว่าร่างบางเป็นของเล่นอีกครั้ง
"ผมจะร้องให้คนมาช่วย"
"เอาสิถ้านายอยากให้คนมาเห็นตอนที่นายกำลังเปลือยเปล่าพร้อมกับร้องควรญครางอย่างน่าอาย"
"อ่ะ..อ้ะ ผมเจ็บ"
"อืม..ซี๊ดดดดด!!"
เสียงครางยาวอย่างเจ็บปวดแต่กลับกันกับคนบนร่างที่คำรามออกมาอย่างสุขสมเมื่อส่วนแข็งขืนสอดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มโดยมิได้มีการเบิกทางหรือเล้าโลมีท่มากพออันจะทำให้ช่องทางนั้นพร้อมรับสิ่งที่ใหญ่โตให้ใส่เข้าไปได้สะดวกมากกว่านี้ มันทีแต่ความหยายโลนและความป่าเถื่อน
"อ๊าส!.. อ้ะ อ้ะ อึก!"
"วอนอู อาา..ซี๊ดดด"
ขบฟันกรามแน่นเมื่อช่องทางอ่อนอุ่มตอดรัดแกนกายแน่นจนมันปวดหนึบจวนอยากจะกระแทกเข้าไปรวดเดียวให้สุดในคราเดียว และแน่นอนว่าทำไมเขาจะทำแบบนั้นไม่ได้กันละ ก็ในเมื่อวอนอูคือของเล่นที่ไม่สีสิทธิ์ทักท้วงอะไรทั้งนั้น
สะโพกสอบถอยแกนกายออกมาจนเหลือส่วนหัวอยู่ด้านในเล็กน้อยก่อนที่เขาจะกระแทกเข้าไปอีกครั้งจนสุดในคราเดียว เสียงหวีดร้องดังขึ้นมาอีกครั้งและกายบางเองก็เกรงร่างกายไปจนทั่วจนน่าสงสาร อกบางแอ่นขึ้นบิดเร่าจนแผ่นหลังลอยไม่ติดกับพื้นเตียง ปลายนิ้วมือและเท้าจิกลงกับผ้าปูเตียงมันแทบจะขาดติดมือ
"ไม่อยากมีความสุขร่วมกันอย่างงั้นเหรอวอนอู"
"อ้ะ อ้ะ ม ไม่ ผมเกลียดคุณ อึก! อึก!" กัดเม้มริมฝีปากอั้นอั้นเสียงอันแสนน่าอายแต่ทว่าแรงกระทุ้งช่วงล่างนั้นมันรุนแรงจนทำให้หายใจไม่ทัน
ปากบางเผยอหอบเอากาศเข้าไปเพื่อช่วยบรรเทาความเสียวซ่านนี้ให้จงหายไป มือบางย้ายจากการจิกผ้าปูที่นอนมาเป็นการบีบรั้งข้อมมือของร่างสุงอย่างสุดแรงเพื่อหวังจะเป้นการช่วยปลดปล่อยให้เขาไปสู่อิสระภาพจากไอ้เรื่องบ้าๆนี่
"นายไม่ไหวแล้วสินะ นายนนี่มันร่านจริงๆ อยากให้ฉันรุนแรงกว่านี้ก็บอกมาสิ"
ไม่ใช่..ร่างบางไม่ได้หมายความเช่นนั้น
"ปล่อยผมเถอะนะฮะเจ้านาย ฮึก! ผมขอร้อง อือ.."
"ไม่!!" ร่างสูงตวาเสียงดังพร้อมๆกับกระแทกอย่างรุนแรงหนึ่งครั้งก่อนจะโอบอุ้มร่างของคนบอบช้ำขึ้นมากอดเอาไว้แล้วก็จัดการลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงอยู่บนเตียง
ขาเรียวโอบเอวสอบไว้แน่นไม่ต่างจากแขนทั้งสองที่โอบรัดต้นคอแกร่งไว้เพราะกลัวจะตก ร่างสูงเริ่มขยับร่างกายอีกครั้งพร้อมกับใช้มือพยุงแก้มก้นนิ่มให้ดยกไหวขึ้นลงสอดประสานรับจังหวะความป่าเถื่อนอันจะทำให้แกนกายของเขานั้นเข้าไปได้ลึกและสุดยิ่งขึ้น
เมื่อเล่นกระบวนท่านั้นจนพอใจร่างบางก็ต้องผวาเอือกเมื่อจู่ๆร่างสูงก็โยนเขาลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง เขาพยายามที่จะลุกขึ้นวิ่งหนีแต่มันก็ช้าไปเพราะมินกยูนั้นจัดการกดหัวแกนกายเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับส่งแรงกระแทกกระทั้นอันทำให้วอนอูนั้นหมดเรี่ยวแรง
มือหนาบีบเค้นสะเอวบางจนขึ้นรอยช้ำอย่างชัดเจน จากที่ช้ำอยู่แล้วมันก็ช้ำขึ้นไปอีก
ร่างสูงจับยกสะโพกสวยขึ้นก่อนจะเอวร่างของตนไปด้านหลังเล็กน้อยแล้วโหมแรงกระแทกราวกับสัตว์ป่าที่ไร้ซึ่งจิตใจความเป็นมนุษย์เข้าไปในช่องทางด้านหลังอันบอบช้ำ วอนอูกดใบหน้าหวานลงบนเตียงโดยที่ไม่มีความคิดที่จะหนีอีกต่อไป เพราะเขารู้ว่ายังไงมันก็คงจะหนีไม่พ้น
"อ๊าส์!!! แฮ่ก อ๋าาา ผมไม่ไหวแล้ว ผมเหนื่อย ผมทรมาร..."
"ซี๊ดด วอนอู อืมมม"
มือหนาบีบเค้นสะเอวคอดด้วยแรงอันมหาสารจนเผยให้เห็นเส้นเลือดที่แขนอย่างเด่นชัด หน้าท้องแกร่งหดเกร็งจนเห็นความสวยงามของกล้ามหน้าท้องในยามที่ร่างสูงซอยสะโพกถี่รัว ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นสู่ชั้นเพดานพลางซุ๊ดปากสูดอากาศกับความเสียวซ่านที่ตนกำลังเป็นผู้คุมเกมส์ในขณะนี้
มินกยูส่งเสียงคำรามอย่างน่ากลัวเมื่อเวลาของการปลดปล่อยเริ่มเข้ามาถึงฝั่ง ร่างบางปรือตามมองใบหน้าของปีศาจอย่างอิดโรยก่อนที่สมองจะขาวโพลนแล้วทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไปเพราะเขามิอาจจะดึงสติให้อดทนต่อไฟราคะของปีศาจตรงหน้าได้
ร่างกายที่เคยบิดเร้าและเสียงครวญครางที่แหบพร่าเริ่มค่อยๆสงบลงจวนกระทั่งกลายเป็นความแน่นิ่งในท้ายที่สุด ร่างสูงกดกระแทกแกนกายย้ำอีกไม่กี่คราก่อนกระตุกายและคำรามอย่างสุขสมเมื่อคราวที่ได้ปลดปล่อย ปลายหัวหยักฉีดสายน้ำขาวอุ่นเข้าไปในตัวของร่างบางในปริมาณที่ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่ามันจะเยอะมากมายเพียงนี้
แกนกายร้อนเริ่มอ่อนยวบลงเล็กน้อยก่อนที่มินกยูจะถอดถอนมันออกมาพร้อมกับน้าขาวขุ่นที่ไหลเยิ้มออกมาปนกันกับเลือดที่ภายนอกปากทางที่เขาเพิ่งจะสำรวจไปเมื่อครู่
มินกยูจับแกนกายของเขาเข้าไปในกางเกงอย่างเรียบร้อยก่อนจะทอดสายตามองร่างบางที่แน่นิ่งอยุ่บนเตียงแล้วกระตุกยิ้มอย่างพอใจกับผลงานของตนเองแล้วจึงเดินออกไปจากห้องและย้ายร่างของจนไปสู่ห้องนอนของตนเองในเวลาถัดไปโดยไม่ได้สนว่าของเล่นที่มีชีวิตของเขาจะเป็นตายร้ายดียังไง
กลับไปอ่านต่อที่เด็กดีกันได้เลยนะทุกคน เพราะมันยังไม่จบบบบบบบ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น