MinWon NC | Because love never ends. ตอนที่13 - หนังสือพาเพลิน
SEVENTEEN/MINWON
Title : ตอนที่13 หนังสือพาเพลิน
Rate : NC
By : ThSL | SVT Fiction
Note : ไรท์ไม่ได้แต่งคัทมานานม๊ากกกกแล้ว เพราะงั้นถ้ามันอ่านไม่ลื่นไหล มันติด มันขัด ก็อยากจะกราบขออภัยไว้ ณ ที่แห่งนี้ เอาล่ะเราไปอ่านวอนอูถูกกระทำชำเรากันเถอะ ไปเล๊ย!
ปลายนิ้วเกลี่ยเข้าที่แก้มขาวด้วยสัมผัสแผ่วเบาก่อนจะไล้ก้านนิ้วยาวไปตามกรอบหน้าอย่างโหยหา เรียกได้ว่าเป็นเวลาที่ค่อนข้างนานมากแล้วที่เขาไม่ได้มีอะไรกับวอนอูหรือแม้กระทั่งช่วยตัวเอง เพราะตัวมินกยูนั้นคิดเอาไว้ว่าถ้าจะปลดปล่อย ก็ขอปลดปล่อยกับวอนอูมันท่าจะดีกว่าเหนื่อยช่วยตัวเองเป็นไหนๆ
"มินกยูไม่เอาน่า.." พูดด้วยเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวลูกค้าเพียงหนึ่งเดียวในร้านจะรู้ได้ว่าพวกเขากำลังจะทำอะไรกัน
"คุณลูกค้าครับ!! ขอโทษด้วยนะครับ แต่ว่าวันนี้ร้านจะปิดแล้วละครับ" มินกยูตะเบ็งเสียงดังก่อนจะทิ้งให้วอนอูยืนอยู่แบบนั้น เพื่อจะตามหาลูกค้าเพียงคนเดียวที่อยู่ในร้าน เขาจะต้องขอให้ออกไปเสีย ไม่งั้นคงจะไม่ได้ขย้ำเหมียวจอมดุของเขาเป็นแน่
กล่าวขอโทษทั้งล็อคประตูก่อนจะสลับป้ายเป็นคำว่าปิด แล้วเดินกลับไปตามหาคนที่กำลังหลบหน้าเขาอยู่สักมุมหนึ่งในร้านหนังสือ แล้ววอนอูจะไปหลบเขาอยู่ที่ไหนกันล่ะ ถ้าหาเจอจะจับขย้ำซะให้หายอยาก
แม้จะตามหาทุกซอกทุกมุมแต่ก็ยังไม่พบอยู่ดี ทั้งที่ร้านก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก แต่นี่เขาก็ตามหามาทั่วทั้งร้านแล้ว ทำไมถึงยังหาไม่เจอกันล่ะ
"มินกยูไม่เอาน่า.." พูดด้วยเสียงแผ่วเบาเพราะกลัวลูกค้าเพียงหนึ่งเดียวในร้านจะรู้ได้ว่าพวกเขากำลังจะทำอะไรกัน
"คุณลูกค้าครับ!! ขอโทษด้วยนะครับ แต่ว่าวันนี้ร้านจะปิดแล้วละครับ" มินกยูตะเบ็งเสียงดังก่อนจะทิ้งให้วอนอูยืนอยู่แบบนั้น เพื่อจะตามหาลูกค้าเพียงคนเดียวที่อยู่ในร้าน เขาจะต้องขอให้ออกไปเสีย ไม่งั้นคงจะไม่ได้ขย้ำเหมียวจอมดุของเขาเป็นแน่
กล่าวขอโทษทั้งล็อคประตูก่อนจะสลับป้ายเป็นคำว่าปิด แล้วเดินกลับไปตามหาคนที่กำลังหลบหน้าเขาอยู่สักมุมหนึ่งในร้านหนังสือ แล้ววอนอูจะไปหลบเขาอยู่ที่ไหนกันล่ะ ถ้าหาเจอจะจับขย้ำซะให้หายอยาก
แม้จะตามหาทุกซอกทุกมุมแต่ก็ยังไม่พบอยู่ดี ทั้งที่ร้านก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก แต่นี่เขาก็ตามหามาทั่วทั้งร้านแล้ว ทำไมถึงยังหาไม่เจอกันล่ะ
แกร๊ก!
เสียงใครบางคนกำลังพยายามเปิดประตูออกไป แต่เพราะว่าตัวเขาได้ล็อกเอาไว้ก่อนแล้วมันจึงส่งผลให้คนที่กำลังพยายามจะออกไปข้างนอกต้องชะงัก และแน่นอนว่าผู้ที่จะออกไปข้างนอกนั้นมีอยู่เพียงหนึ่งเดียว นั่นคือวอนอู
"จะไปไหนเหรอครับ" พูดด้วยความสุภาพแต่กลัวใช้มือกระชากแขนเล็กให้อีกฝ่ายหันกลับมาอย่างแรง "แย่หน่อยนะที่ประตูมันล็อค"
"ทำไมมึงทำแบบนี้วะ เมื่อไหร่จะเลิกเห็นกูเป็นของเล่นซักที"
"กูไม่ได้เอามึงมานานเท่าไหร่แล้ว แถมช่วยตัวเองก็ก็ไม่ได้ทำด้วยซ้ำ เพราะกูต้องการจะให้มึงรู้ไง กูอยากให้มึงรู้"
"รู้อะไร มึงอยากให้กูรู้อะไรอีก"
"อยากให้มึงรู้ว่ากูเห็นค่ามึงมากกว่าของเล่น กูไม่ได้เห็นมึงเป็นแบบนั้นแล้ว เข้าใจมั๊ย"
"..."
ร่างบางนิ่งเงียบไปเมื่อสิ้นประโยคสุดท้ายของมินกยูที่ทำเอาเขาเองก็คาดไม่ถึง เขามักมองว่ามินกยูเป็นคนเอาแต่ใจ หรือเพราะอคติกับคนรวยอยู่ก่อนแล้วนั่นแหละจึงส่งผลต่อความคิดของเขาอยู่ค่อนข้างมาก ไม่ว่ามินกยูจะทำอะไรก็จะถูกวอนอูคิดอคติอยู่เสมอ นั่นก็เพราะเขาถูกดูถูกจากคนรวยมาเยอะนั่นเอง
"นี่มึงจะทำอะไรกูเนี่ย!" วอนอูร้องทักท้วงตอนที่ตนเองถูกหิ้วปีกขึ้นไปนั่งบนโต๊ะแคชเชียร์ แต่ความตกใจยังคงไม่หมดเมื่อหนังสือเล่มเดิมเมื่อก่อนหน้านี้ถูกชูขึ้นต่อหน้าเขา ดวงตาหวานเบี่ยงหนีเพื่อพยายามไม่มองสิ่งที่อีกคนต้องการจะให้เขามอง "มึงเอามาให้กูดูทำไม"
"ก็แค่อยากจะบอกว่าหนังสือเล่มนี้มันน่าสนใจ"
"..."
"ผิวกาย อวัยวะที่เกี่ยวกับเรื่องเซ็กส์ที่ใหญ่ที่สุดในร่างกายของคนเราก็คือผิวหนัง" มินกยูเริ่มอ่านข้อแรกก่อนจะกางหนังสือหน้าเดิมนั้นไว้ ก่อนที่เขาจะไล้มือหนาไปตามเรียวแขนเล็กด้วยสัมผัสที่เบาบางดุจสำลี "กระบวนการปลุกอารมณ์เป็นเรื่องของการสร้างความเร่าร้อนผ่านการสูบฉีดโลหิตในร่างกายเรา"
สิ้นประโยคมินกยูก็ไล้มือไปตามร่างกายอันแสนบอบบางของวอนอู มือหนาสัมผัสผ่านสาบเสื้อยิ่งส่งผลให้วอนอูคล้อยตามไปได้โดยง่าย ขนอ่อนที่ชูชันและดวงตาหวานฉ่ำที่หลับพริ้มรับการเล้าโลมจากอีกฝ่ายอย่างเต็มที่ แม้ใจและมือซึ่งรวมไปถึงขาอยากจะเตะอีกคนมากเพียงใด แต่เมื่อถูกเล้าโลมอย่างอ่อนโยนเช่นนี้มันกลับทำให้รู้สึกดีจนเกินจะบรรยาย
ที่ผ่านมามินกยูก็เอาแต่เสียบๆ พอเสร็จแล้วก็จบ
ถูกเล้าโลมแบบนี้มันเป็นอะไรที่แปลก
บ้าเอ๊ย รู้สึกดีชะมัดเลย
"จุดที่สองคือบั้นท้าย.." เลียริมฝีปากพร้อมทั้งสบตาเข้ากับคนที่กำลังตกใจกับข้อสองที่มินกยูอ่านขึ้น นี่เพิ่งเริ่มเขาก็จะต้องเปลือยกายแล้วอย่างนั้นเหรอ "ผู้ชายชอบให้เล่นกับก้นเหมือนกันนะ การใช้นิ้วนวดเบาๆ หรือใช้ลิ้นที่บริเวณนี้สามารถทำให้ผู้ชายทะลุจุดเดือดได้ง่ายๆ เลย"
ไม่รีรอที่จะปล่อยให้เสียเวลา รีบปลดหัวเข็มขัดเหล็กออกแล้วตามด้วยกระดุมและซิปกางเกง เขาร่นมันลงจนมากองถึงที่ข้อเท้าเล็กดุจหญิงสาวของวอนอู และเป็นอีกครั้งที่มือหนากระทำหน้าที่โดยไม่ขาดตกบกพร่อง
ดึงร่างของวอนอูลงมายืนบนพื้นแล้วจับหันหน้าเข้าหาแคชเชียร์ มือหนาขย้ำก้มกลมกลึงที่ไม่รู้เพราะเหตุใดคนตัวผอมเช่นวอนอูถึงมีมันได้ เขานวดมันก่อนจะตีจนเกิดรอยแดงตามฝ่ามือของผู้ที่ตีมัน มินกยูแทรกลิ้นเข้าไปในร่องหว่างกลางพลางใช้มือทั้งสองแยกซาลาเปาอิ่มออกจากกันจนเผยให้เห็นช่องทางสีชมพู
ร่างสูงใช้ลิ้นเลียจากช่องทางสีสวยขึ้นไปจนถึงแผ่นหลังขาวเนียน ขาเล็กสั่นสะท้านจากสัมผัสที่ตัวเขาไม่เคยได้รับมัน แล้วยิ่งต้องสะท้านมากขึ้นเมื่อลิ้นร้อนเข้ามาสู่ด้านในของตัวเขา แรงตอดรัดยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อมันเสียวจนเกินจะอยู่นิ่ง
ร่างบอบบางทรุดตัวลงเล็กน้อยก่อนจะถูกร่างสูงที่ช่วยพยุงให้กลับมายืนขึ้นได้ในท่าเดิมอีกครั้ง เสียงครางเบาๆอยู่ในลำคอเริ่มดังขึ้นด้วยความสุขสมที่กำลังถูกเล้าโลมด้วยความสิ่งที่ไม่คุ้นเคย แผ่นอกแบนนอนราบติดกับพื้นโต๊ะแคชเชียร์ พร้อมมือทั้งสองปัดป่ายหาที่ยึดจับสะเปะสะปะไปทั่ว
"อ่ะ.. อ๊ะ! อ่าาาห์" ร้องออกมาจากความสุขล้นที่เพิ่มพูดจนจะรับไหว สะโพกอิ่มแอ่นรับและช่องทางที่ตอดรัดเรียวลิ้นร้อนที่ซุกซนอยู่ภายในกาย
"ชอบไหมครับคนเก่ง.."
"อ่าาาห์ ชอบ ชอบมันมากเลย อัก!"
"อันต่อไปคือต้นคอ" ยกร่างเล็กกลับขึ้นนั่งบนโต๊ะก่อนจะใช้จับใบหน้าหวานให้ตั้งตรง ก่อนที่เขาจะจดจ้องมันด้วยแรงอารมณ์ทั้งหมดที่มีอยู่ "คอของเราเป็นที่รวมของปลายประสาทจำนวนมาก โดยปกติแล้วตามสัญชาตญาณเรามักจะรู้สึกว่าลำคอเป็นส่วนที่เปราะบางที่สุดของร่างกาย และนั่นยิ่งทำให้มันเซ็กซี่ยิ่งขึ้น"
"มะ..มิง มิงฉันไม่ไหวแล้ว มันทรมาร ได้โปรดเข้ามาในตัวฉันที" เอ่ยร้องขอด้วยเสียงหวานและรูปคำที่ไร้ซึ่งคำหยาบเฉกเช่นปกติที่ทั้งคู่ใช้สนทนากัน วอนอูมิอาจจะทนกับความต้องการของตนเองได้อีกต่อไป เพราะตอนนี้เขากำลังต้องการมินกยูมากที่สุด ต้องการมากกว่าครั้งไหนๆ "อั๊ก! อ๊าาาส์!!"
"ไม่เอาหรอก กูอยากจะลิ้มรสเชยชมร่างกายของมึงให้มากกว่านี้" เสยสันจมูกโด่งไปตามสันกรามของอีกคนพร้อมทั้งใช้ก้านนิ้วกดเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่เขาโหยหาไม่ต่างจากแกนกายใหญ่ที่แข็งทื่อจนปวดหนึบอยู่ในกางเกง ริมฝีปากนุ่มกดจูมไล้ตามสันกรามอีกครั้งอย่างแผ่วเบาสร้างความโอ่นโยนแก่ร่างที่เขามักจะย่ำยีและเอาแต่ได้มานานแสนนาน "ครั้งนี้และต่อไปกูจะถนอมมึงให้มากเลยล่ะ ได้ยินมั๊ยวอนอู"
"อื้อมมม.. กูต้องการของมึงมากกว่านิ้ว อ่าาาห์" กายบางกระตุกปลดปล่อยน้ำแรงแห่งความสุขสมออกมาในปรมาณที่มากมายจนเปรอะไปหน้าท้องและพื้นโต๊ะ เสียงหอบแฮ่กๆอย่างเหน็ดเหนื่อยและเรี่ยวแรงที่อ่อนยวบบ่งบอกได้ดีว่าการเล้าโลมครั้งนี้มันดีมากแค่ไหน "ได้โปรด.."
"ใจเย็นๆสิจ๊ะคนดี เราเพิ่งทำมาได้แค่สองจุดเองนะ"
"ไม่! ฉันต้องการมินกยู ฉันต้องการนายกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา" มือเล็กคว้าใบหน้าคมเข้ามาหาตนก่อนจะจัดการกดจูบและแลกลิ้นอย่างกระหายสัมผัส เสียงหายใจของคนทั้งสองและเสียงเฉอะแฉะจากการแลกลิ้นดังคลอกันไปอย่างที่ไม่มีใครนึกอาย
"เข้าไปข้างในกันดีกว่า ขืนเอากันตรงนี้กูกลัวคนจะมาเห็นมึงโป๊ กูหวง"
อุ้มร่างอีกคนขึ้นพาดไว้บนบ่าจนสะโพกกลมเด่นชัดอยู่ในระยะสายตา 'เพี๊ย!!' ฝ่ามือหนาฟาดมันเข้าไปเพียงเพราะรู้สึกหมั่นเขี้ยว มินกยูใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่อึดใจก็ก้มาถึงบริเวณหลังร้านที่ค่อนข้างอับสายตาเพราะมีชั้นไว้ที่มีหนังสือใส่เอาไว้จนเต็มบดบังอยู่ มุมจัดได้ว่าเป้นส่วนที่ดีที่สุดของร้าน เพราะมันสงบเงียบและบางครั้งลูกค้าที่เป็นคู่รักก็แอบมาจู๋จี๋กันในนี้
วางร่างบางลงบนพื้นก่อนจะจับขาแยกออกเป็นรูปตัวเอ็ม สายตาคมชื่นชมคนกายขาวละเอียดที่จำลังตัวแดงแจ๋อย่างเห็นได้ชัดจากอารมณ์และเลือดที่พุ่งพล่าน เขาเอื้อมขึ้นไปปลดกระดุมเสื้อเชิตบางเพียงสามเม็ดบนแล้วปัดคอเสื้อไปทางด้านซ้าย เพื่อให้มันดูหมิ่นเหม่และเป็นตัวกระตุ้นอารมณ์หมาย
เขากดศรีษะลงตรงกลางระหว่างเรียวขาทั้งสองก่อนจะใช้มือชอนไชเข้าไปในสาบเสื้อและสะกิดทักทายกับยอดอกที่ชูชันอยู่ก่อนแล้ว แต่สุดท้ายก็ต้องผละมันออกมาอย่างน่าเสียดาย เขาต้องใช้มือนั่นกอบกุมแกนกายกับขนาดที่เรียกได้ว่าไม่เล็กของวอนอู มือใหญ่ชักรูดมันขึ้นลงช้าๆอยู่นานสองนานกระทั่งน้ำใสเริ่มปริ่มออกมาที่ส่วนปลาย
ส่วนมือข้างที่เหลือก็กดเข้าไปทักทายช่องทางด้านหลังของอีกฝ่ายอีกครั้ง เพียงแต่ครานี้เขาควานหาจุดกกระสันของวอนอูเพื่อจะช่วยให้เจ้าตัวเขาสุขสมให้มากที่สุด ก่อนที่ตัวเขาจะสอดใส่สิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วมือเข้าไป
คนที่ถูกปรนเปรอหอบหายใจหนักหน่วงครางเสียวพร้อมหลับตาปี๋และขยับสะโพกตามจังหวะการสอดนิ้วอย่างไม่มีคำว่าอาย ด้านหน้าก็ถูกชักรูดจนเสียวจวนจะปลดปล่อยอีกครา ด้านหลังก็ยังถูกนิ้วมือสอดเข้ามาสะกิดจุดกระสันของเขาจวนเจียนใจจะขาด แบบนี้ชักจะติดใจมินกยูเข้าให้เสียแล้วสิ
"ซี๊ดดด!! อ่าาาห์.." ซู๊ดปากพร้อมเกร็งเรียวขาและตอดรัดนิ้วมือที่ลุกล้ำเข้ามาในกายทันที เมื่อจู่ๆริมฝีปากหยักก็ครอบครองแท่งเนื้อร้อนที่มีกลิ่นคาวจากการปลดปล่อยเมื่อครู่ มินกยูอมแล้วดูดมันราวกับเป็นขนมหวาน อีกทั้งยังไม่ลืมที่จะเล่นกับส่วนหัวอันเป็นจุดรวมของปลายประสาทให้ร่างบางได้ดิ้นพล่านเล่น "อ้ะ!..อ้า..ฮื้มมมม.."
สมองที่ไร้การนึกคิดปลดปล่อยให้ร่างกายเอนอ่อนไปตามสัมผัสวาบหวามที่เสียวซ่านจวนจะระเบิดออกมาเสียให้ได้ นิ้วมือเรียวทั้งสิบสอดแทรกเข้าไปภายในกลุ่มผมที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของคนที่งุ่นอยู่กับสิ่งที่ใครๆก็เรียกว่า 'ออรัลเซ็กซ์' ยิ่งมินกยูเล่นกับหัวแท่งเอ็นเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขยุ้มผมของมินกยูมากเท่านั้น
เสียวชะมัด..
แบบนี้มีหวังแตกอีกรอบแน่
อ่าาาาห์.. มินกยู แบบนั้นแหละ แบบนั้นแหละ
"มินกยู.. ฮื้อมมม ซี๊ดด!! ทำไมเก่งจังวะ" คนถูกปลนเปรอสวนกายเข้าออกโพลกปากร้อนเพราะความเสียวซ่าน แม้จะมีบางครั้งที่ฟันนั้นครูดกับผิวบาง แต่นั่นมันก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะวอนอูเสียวจนเกินกว่าจะทำอะไรได้นอกจากเปล่งเสียงครางอย่างมีความสุข
ปากหยักดูดดื่มอย่างเอาใจคนใต้ร่าง ยิ่งเขาดูดมันรุงแค่ไหน ช่องทางด้านหลังของวอนอูก็ยิ่งตอดรัดนิ้วทั้งสามของเขามากเท่านั้น มินกยูช้อนตาขึ้นมองใบหน้าสวยที่เชิดครางขณะที่เขาอมส่วนนั้นอยู่อย่างพอใจ พระพุ้งแก้มที่ตอบเข้าเพราะแรงดูดถูกกระทุ้งให้ป่องเมื่อวอนอูขยับเข้าออกอย่างเอาแต่ใจ อกบางที่แอ่นขึ้นสูงจนแผ่นหลังลอยไม่ติดพื้น มันทำให้วอนอูดูเซ็กซี่ยิ่งกว่าครั้งไหนๆ และมันช่างน่ากระทำเชาเราให้หนักจนให้ร่างกายและคนคนนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
เร่งจังหวะผงกหัวขึ้นลงและเร็วยิ่งขึ้นเมื่อสัมผัสได้ว่าวอนอูนั้นใกล้จะปลดปล่อยในรอบที่สองแล้ว เสียงดูดดุนแสนน่าอาย และน้ำลายที่ไหลเลอะอยู่ทั่วมุมปาก ตอนนี้มินกยูในสายตาของวอนอูเองก็เซ็กซี่มากมายกว่าครั้งไหนๆที่เคยมีอะไรกัน ทั้งที่ปกตอหมอนี่มักจะเอาแต่ได้อยู่ฝ่ายเดียวโดยไร้ซึ่งความอ่อนโยนและเอาใจใส่ แต่ก็มักจะเป็นเขาทุกครั้งที่ดันโอนเอนใจอ่อนไปกับรสชาติของเซ็กซ์แสนรุนแรงของมินกยู
"เร็วอีกมินกยู เร็วอีก" ร้องขอให้ในสิ่งที่น่าอายเมื่อความสุขเห่อล้นจวนจะใกล้ถึงจุดสิ้นสุด มินกยูที่พยายามทำทุกทางให้วอนอูพอใจก็รีบเร่งให้เร็วยิ่งขึ้น ทั้งที่แต่แรกมันก็เร็วอยู่ก่อนแล้ว
"อ๊าาาส์!!!" กรีดร้องเสียงหลงพร้อมน้ำคาวที่พุ่งออกมาจนเต็มโพรงปากของผู้ที่รอรับ มินกยูดูดกลืนทุกหยาดหยดนั้นเข้าไปโดยไม่นึกรังเกียจ อกบางหอบกระเพื่อมสูดอากาศและร่างกายที่อ่อนแรงจนเกินกว่าจะทำอะไรไหว ตอนนี้แม้แต่จะลุกขึ้นยืนวอนอูยังทำไม่ได้เสียจะด้วยซ้ำ
"ไหวมั๊ย" เอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นอีกคนหลับตาพร้อมหอบหายใจหนัก
"เหนื่อย.. มันง่วงนอนด้วย.." น้ำเสียงแผ่วเบาและเหงื่อที่เปียกชุ่มไปทั้งกายบ่งบอกว่าวอนอูนั้นเหนื่อยจริงอย่างที่กล่าว
ใช้แขนเกี่ยวเอวคอดให้เจ้าของกายลุกขึ้นนั่งแล้วล้มกายตนเองนอนราบลงกับพื้นแทน มือหนาขย้ำซาลาเปาอิ่มทั้งสองลูกก่อนจะตีมันอีกคราเหมือนที่ผ่านมาไม่นานนี้ จับก้นนิ่มให้มันเบียดเสียดไปกับแกนกายของเขาที่ปวดหนึบและอยากจะเอาออกมาจากกางเกงเต็มที อยากจะเอาเข้าไปข้างในตัวของวอนอูให้รู้แล้วรู้รอด อยากให้ลิ้มลองแกนกายของเขาที่แอบไปผ่าตัดอัพขนาดมา อยากให้วอนอุครวญครางเสียงหลงอยู่บนตัวเขา อยากเห็บใบหน้าที่แสนทรมารกับขนาดของแกนกายของเขา
ยกสะโพกให้มากอดทับที่หน้าท้อง ก่อนจะรีบปลดตะขอเกี่ยวและรูดซิปเพื่อนำสิ่งที่อยู่ด้านในสุดอย่างลนลาน เสียงหัวใจเต้นตึกตักๆจวนจะหลุดออกมานอกอก เพราะกลัวว่าวอนอูจะดูถูกขนาดของตนเองหรือด่าว่าเป็นพวกไม่มีปัญญาจนต้องไปอัพไซส์แก้ปัญหา
"ทำไมมันใหญ่ขึ้น.." วอนอูถามทันทีเมื่อเขาสังเกตุเห็นว่าขนาดของท่อนเอ็นนั้นมันเปลี่ยนแปลงไป มันยาวขึ้นกว่าเดิมและที่สำคัญคือเส้นรอบวงกว้างขึ้น มันช่างน่ากลัวอะไรเยี่ยงนี้ "ถ้าจะใส่ไอ้นี่เข้ามา อย่านะเว้ย ยะ..อย่ากัดนมสิไอ้บ้านี่"
"ช่วยไม่ได้ ก็มึงจะไม่ให้กูเข้าไป ในเมื่อมึงแตกตั้งสองรอบ แต่กูยัง"
"..."
"อ๊ากกกก!!!" แผดน้ำเสียงกรีดร้องออกมาดังเมื่อจู่ๆสิ่งที่มีขนาดมโหฬารสอดทรกผ่านประตูทางเข้าจนมันสุดโคน ความจุกเสียดและอึดอัดแล่นไปทั่วทั้งกายจะสะท้ายสั่นระริก เหมือนดั่งกับว่าแกนกายที่เสียบคาอยู่ภายในตัวของเขานี้มันได้สูบพลังชีวิตไปแล้วจนหมด อยากจะลุกขึ้นหนีแต่เรี่ยวแรงก็เป็นอันตรธานหายวับไปเสียดื้อๆ "มึงจะฆ่ากูรึไงไอ้เชี่ย!!"
"ลงโทษคนเอาแต่ใจไงล่ะ"
"เอาแต่ใจนั่นมันมึง!!"
"โวยวายเหรอหืม สวบบ"
"อ๊าาาส์!! ยอมแล้ว กูยอมมึงแล้ว ฮือออ"
กายบางอ่อนแรงซบลงบนอกกว้างพร้อมกับปากที่พยายามอ้าสูดอากาศเข้าให้เต็มปอด ใช่ว่าจะมีเพียงคนที่เป็นผู้รองรับจะเป็นผู้ทรมาร คนที่เป็นเจ้าของแกนกายเองก็ปวดหนึบจากแรงตอดรัดอันมหาสารนี้เฉกเช่นเดียวกัน ช่องทางอุ่นรัดแน่นจวนไม่แม้แต่จะขยับเข้าหรือออกได้ มันช่างเป็นอะไรที่ทรมานเสียนี่กะไร หากจะบังคับฝืนขยับก็เกรงว่าอีกฝ่ายจะเจ็บปวด เพราะมินกยูพร่ำบอกกับตนเองตั้งแต่เริ่มว่าจะถนอมวอนอุให้มากที่สุด เขาควรจะใจเย็นและเล้าโลมอีกฝ่ายให้ผ่อนคลาย
ลุกขึ้นในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนอย่างรวดเร็ว สันจมูกคมซุกไซร้เข้าสู่ซอกคอหอมที่มีเม็ดเหงื่อซึมออกมาจางๆ ริมฝีปากดูดเม้มต้นขอขาวนั้นพร้อมกับมือที่ไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนเพื่อช่วยให้มันนำพาวอนอูไปสู่การผ่อนคลายของช่องทางด้านหลัง หน้าอกสีหวานถูกดูดเสียงจ๊วบจ๊าบน่าอายพร้อมข้างที่เหลืออันถูกมือหนาบีบเค้นจนมันชูชันสู้มือ
ไม่ว่าจะจับตรงไหนก้นุ่มลื่นมือไปเสียทุกอย่าง ร่างกายของคนคนนี้มันช่างเป็นสิ่งที่ล้ำค่าเกินกว่าจะกระทำรุนแรง เหตุใดที่ผ่านมาเขาถึงได้ตาต่ำมองว่าวอนอูเป็นแค่ของเล่น ถ้ารู้ตัวเร็วกว่านี้เขาจถนอมและดูแลบุคคลนี้ให้ดีกว่าใครๆ
"ฮื้ออ.. มินกยู.. อื้มมม.."
"ขอขยับนะ" กระซิบเสียงแผ่วพร้อมกัดติ่งหูนั่นเบาๆและลมหายใจอุ่นที่รดต้นขอขาวอย่างลงตัว
"ไม่เอา.. กลัวเจ็บ.." น้ำเสียงน่ารักดังขึ้นพร้อมแก้มนวลที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ มันทำให้ตัวมินกยูอดใจไม่ไหวที่จะกดจมูกหอมแก้มแดงๆนั่นด้วยความเอ็นดู
"จะค่อยเป็นค่อยไปนะ สัญญาเลย"
ร่างสูงชูนิ้วก้อยขึ้นมาทั้งรอยยิ้มที่เป็นมิตร คนตัวเล็กกว่าเองก็ชักจะไม่แน่ใจว่าอีกคนจะทำได้ตามคำพูดหรือเปล่า หากเป็นขนาดเดิมที่เคยทำด้วยกันมันคงจะไม่ได้เป็นปัญหา แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปจนหมดแล้ว แกนกายที่แช่อยู่ในตัวเขาตอนนี้มันมโหฬารจนเกินกว่าจะไว้ใจ แต่ตัวเขาเองในตอนนี้ก็เริ่มที่จะไม่ไหว เขาจะสามารถทานทนต่อการเล้าโลมของมินกยูได้มากเพียงใดกัน
"สัญญาแล้วนะ" ยื่นนิ้วก้อยของตนเองเข้าเกี่ยวกับส่วนอวัยวะเดียวกันของอีกคน ทั้งสองออกแรงเขย่าขึ้นลงเบาๆเหมือนที่เด็กๆชอบทำเวลาที่มีการสัญญากันเกิดขึ้น
"สัญญาครับ.."
จังหวะการสอนประสานที่แสนอ่อนโยนเริ่มขึ้นอย่างช้าๆพร้อมกับใบหน้าหวานที่ซบลงอย่างอ่อนแรงบนลาดไหล่กว้าง มินกยูขยับเอวสอบแต่เพียงน้อยนิดอย่างค่อยเป็นค่อยไป เพียงเพราะกลัวอีกคจะเจ็บและไม่มีความสุขกับมัน
เสียงหอบหายใจรื่นหูกระส่อนอยู่ใกล้อย่างชัดเจน เรียวแขนเล็กกอดรัดแผ่นหลังกว้างแน่นยามแกนกายขยับเสียดใสไปกับจุดกระสันจนเสียวแทบจะตายอยู่ตรงนั้น มินกยูกดพลิกกายของวอนอูให้นอนราบลงก่อนจะคว้าข้อเข้าเล็กให้เกี่ยวพันรอบเอวสอบของตนไว้ แขนแกร่งทั้งสองค้ำยันพื้นและขาที่เหยียดตรงจนสุดโดยใช้ปลายเขย่งเอาไว้
ตอนนี้มินกยูลอยอยู่เหนือร่างของวอนอูอย่างเห็นได้ชัด และในท่านี้ร่างบางจพไม่ต้องรับน้ำหนังของคนที่ตัวใหญ่กว่าทั้งหมด เขามีหน้าที่เพียงรองรับแรงกระแทกที่กำลังจะเกิดขึ้นในลำดับต่อไป
"อื้ออออ!!! อ่าาาาห์.." หลับตาแน่นกับความรู้เสียวและรู้สึกดีจนเกินกว่าที่จะอั้นเสียงเอาไว้ได้ มันไม่ได้เจ็บปวดอย่างที่จินตนาการในตอนแรก แต่มันกลับเสียวอย่างบ้าคลั่งทุกครั้งที่มินกยูขยับกายเข้าออกแบบช้าๆ
เหมือนใจจะขาดออกมาเป็นเสี่ยงๆ มันเสียวเกินไปแล้วนะ
"เจ็บงั้นเหรอ" ถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะหยุดทุกการกระทำเอาไว้เสียดื้อๆ และผลที่ตามมาหลังจากหยุดนั่นคือมือสวยที่ตีเข้ากับต้นแขนแกร่งพร้อมใบหน้าที่บ่งบอกว่างอนสุดขีด
"ไม่ได้เจ็บ! แค่เสียวเฉยๆ จะหยุดทำไม!"
"เอ้า.. ก็นึกว่าเจ็บ"
เอวสอบถอยออกมาจวนจะสุดอย่างช้าๆ แล้วก็สวนเข้าไปอีกครั้งแบบช้าๆเฉกเช่นตอนเข้า ช่องทางอ่อนนุ่มจะต้องคุ้นชินกับขนาดที่เพิ่มขึ้นนี้ให้มากที่สุด มากที่สุดจนกว่าที่เจ้าตัวเขาจะขอร้องออกมาเองว่าจะให้กระทำเช่นไรกันต่อไป ปากหยักสูดปากจนเกินเสียงเมื่อยามที่มันสยิวกิ้วที่ท้องน้อย ยิ่งเข้าออกช้าๆแบบนี้มันยิ่งทรมาน แทนที่จะได้กระเด้าอย่างรวดเร็วมันจะถึงใจมากกว่านี้แท้ๆ
ถ้ากูผิดคำสัญญา กูขอโทษนะวอนอู มันเป็นเพราะมึง เพราะมึงที่ทำให้กูหยุดตัวเองไม่ได้
"อึก! ลึก! มันลึกอ่ะ อะ..อ่าาา" เชิดหน้าขึ้นครางหวานเมื่อตอนที่แกนกายนั่นเข้ามาลึกจนกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
"กูจะไม่ไหวแล้วนะวอนอู กูเสียวจะตายห่าอยู่แล้ว อ่าาา.." เริ่มออกแรงขยับให้เร็วขึ้นเพียงนิดเดียวเมื่อความคับแน่นนั้นเริ่มผ่อนเบาลงไปมาก
"สะ..เสียวว มะ..มิงงง อื้ออออ มันเสียวววว"
"อือออ อืมมม" ขมกรามแน่นพร้อมเสียงคำรามเมื่อการสอดประสานของคนทั้งสองเริ่มเป็นไปในทางเดียวกัน จังหวะหน้าขาที่กระทบเข้ากับก้นนิ่มจนเกิดเสียงมันช่างปลุกปั่นอารมณ์อยากให้ทวีคูน อยากจะเร้วให้ยิ่งกว่านี้ อยากได้ยินเสียงของวอนอูถมากกว่านี้
พับ! พับ! พับ! พับ!
"อื้ออ อ๊ะ! อั๊กก อ๋าาาอ่ะ! เบาหน่อยได้มั๊ย จะ..เจ็บนะ อื้อออ!!!"
ประกบริมฝีปากลงบนอวัยวะเดียวกันของอีกคนเพื่อไม่ได้ด่าหรือทักท้วงใดๆกับเขาถนัด ใจที่อยากจะถนอมเมื่อครู่ แต่เมื่อเจอเข้ากับการตอดรัดและร่างกายที่แสงงดงามตรงหน้าเข้า ต่อให้ใจจะแข็งแกร่งมากเพียงใด ทว่าสุดท้ายมันก็มิอาจทนต่อไฟของความต้องการเอาไว้ได้ รสสวาทครั้งนี้มันช่างซาบซ่าจนมิอาจจะลืมเลือนมันลงได้เป็นแน่
พับ! พับ! พับ! พับ!
"อึก..อัก..อ่าาาา.." เสียงอูอี้ในลำคอพยายามส่งเสียงออกมาแต่กลับถูกประกบปากอยู่จึงทำได้แต่เพียงส่งเสียงแบบนั้น "อ๊ะ!! อ๊ะ!! อ๊ะ!!"
"ขอโทษนะที่กูรุนแรง แต่กูไม่ไหวแล้วจริงๆ อื้มมม เชี่ยแม่ง แน่นฉิบหายเลย"
"อ๋าาาาส์"
ช้อนมือเข้าช้อนใต้ก้นนิ่มแล้วยกขึ้นโดยไม่มีการถอดออก ก่อนจะดันแผ่นหลังบางให้ชิดกับชั้นวางหนังสือ เรียวขากระหวัดรัดเอวสอบแน่นพร้อมครางกระเส่าเมื่อร่างสูงเริ่มขยับกายเข้าออกในจังหวะที่รุนแรง มือหนากดสะโพกลงให้ขย่มรับการสอดประสานอยู่กลางอากาศ ท่านี้เป็นท่าที่เข้าลึกมากไม่แพ้ท่าก่อนหน้า หนำซ้ำการที่ลอยอยู่เช่นนี้มันยิ่งทำให้กลัวการตกลงไปยังพื้นด้านล่าง
แขนเล็กโอบรอดต้นคอของร่างสูงไว้แน่น เสื้อเชิตที่หมิ่นเหม่จนเผยให้เห็นลาดไหล่ขาวถูกเลิกออกให้กว้าง แล้วก็กระทำการทำรอยจ้ำไปทั่วลาดไหล่นั้นอันเป็นเชิงว่าวอนอูนั้นได้ถูกจับจองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เสียงเฉอะแฉะจากการสอดใส่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆคลอกับเสียงครางหวานกระเส่าที่ไม่ลดละ มินกยูอยากจะจับวอนอูมาฟัดเสียให้จมเขี้ยวที่บังอาจมาทำให้เขาคลั่ง ทั้งที่ตอนแรกมันก็คลั่งอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันกลับคลั่งยิ่งกว่า มันเหมือนน้ำมันมาเจอเข้ากับเปลวไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้
กลับลงไปนั่งลงบนพื้นโดยมีร่างบางนั่งทับอยู่ด้านบนแกนกายอีกครั้งในท่าที่เรียกกันว่า 'ออนท็อป' เขายังคงประคองสะโพกบางไว้มั่นแล้วสวนกายขึ้นบนให้สุดตราบเท่าที่จะทำมันได้ คนตัวเล็กกว่าทำได้แต่กอดแผ่นหลังอีกคนไว้พลางจิกเล็บลงในยามที่รู้สึกเจ็บจากจังหวะการเข้าออกอันถาโถมของมินกยู
มินกยูโถมกายหนักและซอยเอวสอบให้เร็วขึ้นเมื่อความอัดแน่นกำลังใกล้ทะลักถึงขีดสุด ผู้ที่อยู่ด้านบนสั่นคลอนไปมาเด้งขึ้นลงตามจังหวะสวนกายของเอวสอบ ก่อนที่ท้ายสุดคนที่ปลดปล่อยออกมารอบที่สามนั้นจะเป็นฝ่ายที่พ่ายแพ้กับรสสวาทนี้
"อ่ะ! อ๊าาาาส์ ฮื้อออ ยะ..ยัง อั๊ก! ไม่เสร็จ อะ..อีกเหรอ"
"อีกนิดนึง ใกล้แล้ว! ฮื้มมม! อือออ!!"
สวนกายเน้นย้ำซ้ำๆให้โดนจุดกระสันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เสียงคำรามและเสียงครางประกอบกับเสียงเฉอะแฉะดังคลอประสานภายในร้านที่เงียบไร้คนรบกวน ยิ่งใกล้จะถึงฝั่งฝัน มินกยูก้ยิ่งเด้งกระเด้าถาโถมให้เร็วและแรงมากยิ่งขึ้น
"วอนอู! วอนอูมองหน้ากู"
"อ่ะ..อ๊ะ.. มะ..มีอะไร แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก" จดจ้องใบหน้าคมตามคำขอที่ได้รับ วอนอูพยายามมองหน้ามินกยูให้ถนัด แต่การที่ร่างกายของเขาไหวคลอนไปตามแรงเช่นนี้มันทำให้เขาโฟกัสใบหน้าอันหล่อเหลานี้ได้ค่อนข้างยาก
"กูรักมึง อ่าาาห์ เป็นแฟนกับกูนะ"
"อ่ะ อ๊าาาาส์ ซ๊๊ดด!"
แรกกระแทกสุดท้ายที่ทำเอาวอนอูถึงกับตัวโยน และแรกกระแทกสุดท้ายนั่นเป็นคำบอกรักจากชายดุท่าจะรักคนไม่เป็น ขณะนี้คนทั้งสองหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย มินกยูจูบประทับลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบาแล้วจึงค่อยๆถอดแกนกายออกมาอย่างช้าๆ แต่จังหวะที่ถอดออกนั้นมันกลับเรียกเสียงครางหวานของวอนอูให้ดังขึ้นมาอีกครั้ง แม้ใจอยากจะสวนกลับเข้าไปสำรวจภายในอีกหน แต่ดูจากสภาพแล้ววอนอูคงจะไม่พร้อมรบอีกในขณะนี้
หรือจะเรียกได้ว่าไม่พร้อมไปอีกนานจะง่ายกว่า
ช่องทางที่บวมเป่งจากการถูกลุกล้ำมีน้ำกามขาวขุ่นไหลยอนออกมาตามแกนกายที่ถูกถอดออกมาจนมันเปรอะลงตามร่องลงสู่พื้น มินกยูจองมองร่างที่บอบช้ำอย่างภาคภูมิใจในผลงานของตัวเองเป็นอย่างมาก รอยสีกุหลาบตามต้นคอจนลึงลาดไหล่และไหปลาร้าขาว รวมไปถึงรอยมือขยำแดงบนซาลาเปาแฝดสองลูกที่ถูกเขาขยำตีจนมันขึ้นมือ
หนำซ้ำจังไม่รวมขาเรียวที่ไม่สามารถหุบเข้าหากันได้อย่างสนิท เพราะการรองรับขนาดอันมโหฬารของเขามันทำให้วอนอูถึงกับขาถ่าง
แบบนี้ดูท่าจะเดินลำบากไปอีกหลายวันเชียว
"มึงยังไม่ตอบกูเลยนะ ตกลงเป็นแฟนกันรึเปล่า"
"อะ..อื้อ.." ตอบรับด้วยใบหน้าที่แดงแจ๋ไปจนถึงใบหู เขาเบนเบี่ยงใบหน้าแล้วใช้สายตามองไปทางด้านอื่นเพื่อเป็นการแก้เขิน จู่ๆก็มาขอเป็นแฟนในตอนที่มีอะไรกันอยู่ ตาบ้านี่คิดอะไรของเตค้ากันแน่ "อื้อออ!!!"
จับหน้าหวานให้รับกับการจูบแสนดูดดื่มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความอ่อนโยนมากมายโดยปราศจากการลุกล้ำเข้าไปยังภายใน มินกยูผละริมฝีปากออกมาแล้วพรมจูบไปแทบจะทั่วทั้งใบหน้าของร่างบาง ก่อนท้ายที่สุดจะจบลงที่การกอดรัดคนน่าหมั่นเขี้ยวไว้แน่น แล้วจึงกระทำการฟัดเสียให้จมดั่งที่เขาใฝ่ฝันมาตลอดหลายเดือน
"รักนะครับ ฟอดดดด" กระซิบเบาแล้วจึงแอบขโมยหอมแก้มหนึ่งฟอดให้ชื่นใจ "แต่ตอบรับว่าอื้อเนี่ยมันไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่เลย"
"รู้แล้วน่าไอ้บ้า.. เป็นแฟนกันนะ พอใจยั๊ง!!"
"ทำไมแฟนจ๋าพูดไม่เพราะเลยล่ะ"
"..."
อยากจะตบไอ้คำว่าแฟนจ๋านั่นซะจริงๆ หมั่นใส้ฉิบหายเลยไอ้บ้าเอ๊ย
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น